Όταν επιχειρούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή με αφελές και εγωπαθή τρόπο, συνήθως η απάντηση έχει να κάνει με κάποιου είδους έλεγχο. Να φτιάξουμε φαγώσιμα που δε χαλάνε, σώματα που δεν αρρωσταίνουν, αστραπιαία μεταφορικά μέσα, να έχουμε άπειρη διαθέσιμη ενέργεια για να κάνουμε ότι θέλουμε. Η απάντηση μας αφορά την ύλη και το χρόνο σε υπερθετικό βαθμό. Αφορά δηλαδή το θάνατο. Όμως αν προσπεράσουμε τη ματαιοδοξία και την πλάνη να θέλει κανείς τον πλήρη έλεγχο παντού και δούμε το διαδικαστικό του πράγματος, σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε πως το να ελέγξει κανείς τα πάντα σημαίνει πως το μέλλον είναι απολύτως προβλέψιμο. Κι ένα απολύτως προβλέψιμο μέλλον είναι το παρελθόν, κι άρα είναι ήδη νεκρό.
Αν ο λόγος που θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα είναι για να αποφεύγουμε τις αναταραχές και τις δυσάρεστες εκπλήξεις, τότε αν όντως τα ελέγχαμε όλα(κάτι που φυσικά δε δύναται να καταφέρει καμία περατότητα) δε θα υπήρχαν προφανώς και οι ευχάριστες. Θα ήταν όλα ίδια, ομοιογενή και κενά. Αυτό που μας δείχνει αυτή η μικρή διερεύνηση είναι πως η εμμονή που αναπτύσσει συχνά η συνείδηση για δύναμη και έλεγχο την αποξενώνει από την ίδια τη ζωή και την εγκλωβίζει σε ένα σπιράλ επανάληψης του φόβου του θανάτου. Κατά συνέπεια δε θέλουμε να μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, ούτε θέλουμε να θέλουμε να τα έχουμε όλα. Τί όμως είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε στη ζωή; Σε αυτό ο πιο πολύς κόσμος δε δίνει απάντηση γιατί δε το έχει σκεφτεί. Προτιμά να φαντασιώνεται τα άπειρα διαθέσιμα και την αιώνια ευχαρίστηση αλλά δεν έχει σκεφτεί τί να κάνει με αυτά που του έχουν δοθεί.
Αν δει κανείς ιστορικά όλη τη μεταφυσική και φιλοσοφική ανησυχία θα παρατηρήσει πως διαπνέεται από αυτήν την εμμονή που αναφέραμε: Να φτιάξουμε το τέλειο σώμα, να φτιάξουμε τον αθάνατο άνθρωπο, να φτιάξουμε τον παράδεισο όπου όλα θα είναι ευχάριστα. Πρέπει επιτέλους να αναγνώσουμε την ιστορία και τους εαυτούς μας με ψυχαναλυτική σκοπιά. Είναι κρίμα που ακόμα ο κόσμος συνεχίζει να διαβάζει βιβλία για αυτά και συνεχίζει να ταΐζει αυτό το αχόρταγο θηρίο της ματαιοδοξίας, που τον καθιστά ουσιαστικά νεκρό να ζει τη μη-ζωή του με ελπίδα μία ψευδαίσθηση ζωής που δε του αναλογεί.
- Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2015
- 1 Σχόλια