Το να προσπερνάμε το καρτεσιανό cogito -το συλλογισμό «σκέπτομαι άρα υπάρχω»- σα μια ντε φάκτο βεβαιότητα του δυτικού νοείν χωρίς να μας προβληματίζει ποτέ, είναι ενδεικτικό σημείο της λανθάνουσας αντίληψης μας. Για ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου του ο πολύς κόσμος μπορεί να αισθάνεται κρύο εκεί που κάνει ζέστη, να αισθάνεται φόβο ενώ είναι ασφαλής στο παρόν, να περιφέρεται στις σκέψεις του βάζοντας το σώμα του να αντιδράει σε καταστάσεις που δημιουργεί η φαντασία του. Να ζει κοντολογίς μέσα στο μυαλό του. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά του σκέφτομαι και του είμαι. «Θέλω εκείνο, θέλω το άλλο, θέλω να γίνω έτσι, θέλω ο κόσμος να' ταν αλλιώς.»
Το είμαι είναι απλά το υπάρχω. Αν δεν υπάρχω και βρίσκομαι μέσα στις σκέψεις μου ή συνεχώς τις τακτοποιώ, ζω μία κατάσταση όπου η προσοχή είναι απορροφημένη από τη δραστηριότητα του νου η οποία γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα ενώ δεν είναι. Βλέπω και ζω σε ένα όνειρο αντί να ζω και να βλέπω το παρόν. Τουτέστιν το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» είναι σε πλήθος περιπτώσεων ένας μεγάλος ονειρικός παροξυσμός. Ένας ονειρικός αφορισμός. Δε μπορεί να υπάρξει καμία ουσιαστική πραγμάτωση αν δεν είμαι. Αν δεν προσπαθώ να υπάρχω. Να υπάρχω απλώς ... και απλώς να υπάρχω. Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια του ονείρου, του ματαιόδοξου μυαλού, και της εγγενούς αντίφασης της προσοχής που γεννά πραγματικότητες.
Αυτό το τελευταίο είναι το παράδοξο της ζωής και της συνείδησης που προσπαθεί να εποπτεύσει τα πάντα και τον εαυτό. (Κάτι που προφανώς δε γίνεται.) Το να αναρωτιέται το λοιπόν ο παρατηρητής για το πώς με το να κάθεται κάπου θα τον βοηθήσει να γίνει το καλύτερο άτομο που μπορεί, είναι σημάδι του ονείρου του μυαλού που ψάχνει για εξηγήσεις. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Κι αν υπήρχαν δε θα τις χωρούσε κανένα μυαλό αφού θα χρειαζόντουσαν και άλλες τόσες φαύλες επεξηγήσεις. Βλέπετε το ανθρώπινο μυαλό διεγείρεται με επιμονή, ψάχνοντας για νόημα. Αναζητά κι αναζητά και δε βρίσκει τίποτε άλλο παρά μόνο την αντίφαση και την ανοησία. Φτιάχνει συνέχεια το όνειρο και το ξαναγκρεμίζει. Αυτός είναι ο ρόλος του και μόνο αυτό μπορεί να κάνει.
Με δύο λόγια δε γίνονται και τα δύο: Ή σκέφτομαι ή είμαι. Άλλωστε δε μπορώ να είμαι ή να γίνω κάτι πέρα από αυτό που είμαι. Όσο και να το σκέφτομαι.
- Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2016
- 2 Σχόλια