Ο χρόνος περνά σε στιγμές. Στιγμές οι οποίες καθορίζουν το δρόμο μιας ζωής και κατ’ αποστομωτική επίφαση την οδηγούν προς ένα τέλος. Το Τέλος. Πόσο συχνά σταματάμε να μελετήσουμε αυτό το μονοπάτι και να αναλογιστούμε τους λόγους που συμβαίνουν όλα τα πράγματα; Πόσο συχνά καθόμαστε να αναρωτηθούμε το κατά πόσο αυτός ο δρόμος είναι δημιούργημα δικό μας ή απλώς τον ακολουθούμε με μάτια (και μυαλά) ερμητικά κλειστά; Αν μπορούσαμε πραγματικά να σταματήσουμε και να δώσουμε σημασία σε κάθε μία πολύτιμη στιγμή πριν αυτή περάσει και γίνει σκόνη θα μπορούσαμε να δούμε τις άπειρες διακλαδώσεις του δρόμου, και βλέποντας αυτές τις επιλογές να διαλέγαμε κάποιον άλλον;

Σίγουρα όλοι κάπως κάποια στιγμή έκαναν όνειρα που η ζωή τους τα άλλαξε στην πορεία. Άραγε τί να έχει χαθεί από τότε; Τι έγινε στο ενδιάμεσο; Ποιός ξέρει πόσες διαφορετικές ζωές θα υπήρχαν αν η επιλογή κάποιων πραγμάτων γινόταν διαφορετικά; Κανείς. Κι αν υπήρχε τελικά μονάχα μία μόνο αληθινή επιλογή και όλες οι άλλες ήταν λάθος;

Το πέρασμα του χρόνου δε μας φυλακίζει σε μία φυλακή από τσιμέντο. Μας φυλακίζει όμως σε ένα κελί γεμάτο από ελπίδες και αναπότρεπτες τραγωδίες. Το κελί του μυαλού μας. Πόσο πολύτιμη θα μπορούσε να θεωρηθεί άραγε η ευκαιρία να γυρίσει κάποιος το χρόνο πίσω; Να αλλάξει κάτι. Να διορθώσει κάτι. Μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει βέβαια ότι για να ανακαλύψει το παρελθόν, υποχρεωτικά πρέπει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Διότι ακόμη και η έξοδος από τη φυλακή του χρόνου δε μπορεί να ελευθερώσει κανέναν από τη φυλακή του ίδιου του ήθους. Ακόμη κι αθανασία δεν ελευθερώνει από αυτό που είναι κάποιος. Από τη φυλακή του χαρακτήρα δεν υπάρχει καμία απόδραση.