Σημειολογώντας...

Κυριακή, Αυγούστου 23, 2015

Ευχαριστώ την CaRiNa για το ακόλουθο σχόλιο στο "ελευθερία ή θάνατος":

Αυτός ο "ελάχιστος εαυτός" είναι αυτός που ως πρωτόζωο καταλήγει να είναι ο ξενιστής των ονείρων, και κάθε του κίνηση είναι μια παγωμένη ιστορία που ξεχάστηκε στον τόπο της δημιουργίας της. 
Η ελευθερία είναι σαν την ευτυχία· εκεί που νομίζεις ότι την έχεις την χάνεις. 
Είναι ένα σύνολο σημείων που εξαντλούνται στην τοπικότητά τους, χωρίς να συνδέονται. Υπάρχουν φορές που είναι μόνο ένα.
Το ελάχιστο είναι πάντα κάτι. 
Είναι μέρος του άπειρου όλου. 

Κάθε κίνηση είναι απλά μια κίνηση όταν δεν είναι μετα-κίνηση. 
Κάθε μετάκινηση είναι ένα έργο.
Κάθε έργο είναι δεσμός όταν μετα-βιβάζεται. 

Ξενιστές γινόμαστε όταν παίζουμε με παιχνίδια άλλων. Κι οι λέξεις παιχνίδια είναι. Και τα όνειρα καμιά φορά. Ο ξενιστής των ονείρων δεν έχει να κάνει με τον ελάχιστο εαυτό που λέει το άσμα. Δεν είναι καν ονειρευτής. Για να το πάρουμε από κάπου, ελάχιστος εαυτός στην πράξη δεν υπάρχει γιατί πάντα θα υπάρχει ο ελαχιστότερος. Το σημείο της απουσίας αναφοράς σε αυτό το αναφερόμενο «ελάχιστον» είναι ψευδαίσθηση. Κι η ψευδαίσθηση μια χαρά αληθινή είναι. Κάποιοι ίσως ακόμη κοιμούνται και ονειρεύονται. Ποιος άραγε μπορεί να είναι σίγουρος πως ξύπνησε σήμερα;

Ποτέ δεν ήμουν θιασώτης του γενικού ή του ειδικού. Του άσπρου ή του μαύρου. Του θεού ή του διαβόλου. Πάντα κατά περίπτωση και μέτρο. Η κάθε αναφορά σε ελάχιστο έχει να κάνει με ένα από τα άκρα και είναι απλά αυτό που είναι. Το ελάχιστο είναι τίποτε για τη μία τάξη και τα πάντα για κάποια άλλη. Αν σε βομβαρδίσω με ταχυόνια θα σε πετύχω χτες. Το ταχυόνιο υπάρχει ή δεν υπάρχει; Είναι ελάχιστο το φωτόνιο ή το σύμπαν; Έχουμε μάθει να περιορίζουμε την οπτική μας στο φωτονικό φράγμα και τους χρόνους που γεννιούνται κάτω από αυτό. 

Η απειροστή εξατομίκευση, η αυτοελλάτωση δηλαδή που στοχεύει σε ρίζα, και από την άλλη η άπειρη αυτομεγέθυνση, η στόχευση για ένωση με το όλον… και τα δυο πάντα αστοχούν.  Γιατί;  Γιατί κρύβουν το εγγενές σφάλμα της σκέψης να εγκλωβίζεται και να περιφέρεται στα όρια εκείνα που υπάγονται και εμπεριέχονται στο αφηρημένο όλον που δεν είναι τίποτε κι όμως είναι τα πάντα. Αυτό που μπορεί να υπάρξει είναι μόνο το μερικό. Το μερικό σε αναφορά με αυτά τα πάντα που δεν είναι τίποτε.  Κι υπάρχει χωρίς να μπορεί να τα συλλάβει. Για αυτό και κυνηγά την ουρά του ή την τρώει. Η τέλεια αυτοελλάτωση κι η τέλεια αυτομεγέθυνση είναι μία ουτοπία. Το πρωτόζωο είτε από την μεριά του απολύτως ελάχιστου είτε από αυτή του απολύτως μέγιστου είναι σφάλμα λογικό. Δεν υπάρχει πρώτο, έσχατο, αρχή ή τέλος σε αυτό τον άπειρο βρόγχο μερικοτήτων που φτιάχνει τη ζωή. Δε μπορεί κανείς να πλησιάσει το τελείως αφηρημένο και να είναι κάτι. Όσοι είμαστε άνθρωποι μόνον αυτό  μπορούμε να είμαστε. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αυτοελαττωθεί σε ένα σημείο. Ούτε με μποζόνια μπορεί να τραφεί ούτε να ενωθεί με το σύμπαν και να είναι αυτός που είναι. Αν πιστεύει ότι μπορεί είτε το ένα είτε το άλλο τότε είναι θηρίο. Η μερικότητα είναι πάντα ελεύθερη κ πολιορκημένη. Αν δε το γνωρίζει τότε δε σημειολογεί. Τερατολογεί νομίζοντας πως μπορεί να φέρει την άπειρη γνώση που δε χωρά. 

Αν την ευτυχία την μία στιγμή κανείς την έχει, και την άλλη την χάνει, ε τότε δεν άξιζε να την κρατήσει. Κι η στιγμή έχει διάρκεια. Όλα γίνονται σε μέρη γιατί είναι μέρη  κι όχι ένα. Πότε τελειώνει μία στιγμή; Αν η ελευθερία  χάνεται και βρίσκεται σαν την ευτυχία ε τότε αυτά τα δύο είναι ότι και τα πάντα τριγύρω κι άρα τίποτα.    Το θέμα είναι να ανήκει κανείς στον εαυτό του και να αναγνωρίζει πως αυτός δικαιωματικά δεν του ανήκει. Να ορίζει όρους εισόδου και εξόδου για τα πάντα. Που σταματά ο εαυτός; Αν χάσει άραγε ο άνθρωπος τον εαυτό του μετά αυτός που θα τον βρει τι είναι; Την ευτυχία την βρίσκει κανείς όταν ταυτόχρονα την ψάχνει. Αν εξαντλείται σε ένα μόνο χώρο ή τρόπο δεν είναι ευτυχία. Είναι θάνατος.

Ένα σύνολο σημείων είναι ένα σύνολο σημείων. Τα σημεία τα συνδέει το γεγονός ότι ανήκουν στο σύνολο και άρα συνδέονται. Δεν μπορεί να υπάρξει σύνολο χωρίς ένας δαίμονας να το παρατηρεί. Αν συνδέονται τα σημεία κι είναι όλα μαζί ελεύθερα, τότε το καθένα χωριστά δεν είναι. Δεν μπορούν να υπάρξουν κάποιες «φορές» που υπάρχουν πολλά «μόνα» σημεία γιατί τότε τα σημεία είναι πολλά. Αν είναι μόνον ένα ελεύθερο κι ωραίο ε, τότε αυτό δε συνιστά ύπαρξη. Είναι μη σημείο. Ο απελεύθερος σπουργίτης θέλει αγέρα να πετάξει. Η ύπαρξη έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ ετεροτήτων. Εκεί υπάρχει χρόνος. Οι μερικότητες αυτό μπορούν να γνωρίζουν και μόνο. Να βιώνουν την μερικότητα τους. Και τις σχέσεις μεταξύ τους. Ένας τόπος υπάρχει σε σχέση με έναν άλλο τόπο. Αλλιώς δεν είναι τόπος. Σαφώς το ελάχιστο είναι πάντα κάτι. Σαφώς κι είναι μέρος του άπειρου όλου. Μόνον αυτό μπορεί να γνωρίζει κανείς.

Τι πάει να πει «Κάθε κίνηση είναι απλά μια κίνηση όταν δεν είναι μετα-κίνηση». Λόγια που δεν έχουν νόημα σε χείλια άλλου παρά μόνον εκείνου που τα πρωτοείπε. Η μετακίνηση συγκεκριμένη κίνηση είναι. Πόσα σημεία έχει ένα ευθύγραμμο τμήμα; Υπάρχει μόνον στάση κ κίνηση. Οι ετερότητες γνωρίζουν μόνον τη σχετική κίνηση και τη σχετική στάση.  Οι ιστορίες που ξεχάστηκαν ενίοτε επανέρχονται από αναδιπλώσεις που δε μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι παγωμένοι κι ακίνητοι ενίοτε ξεπαγώνουν και ξανακινούνται. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει τις αναδιπλώσεις της ιστορίας γιατί είναι σαν τα κύματα της θάλασσας.

Έργο είναι αυτό που βλέπει ο wannabe χοντρός ή λυγερός ήρωας μέσα στο μυαλό του νομίζοντας ότι ο κόσμος χρειάζεται σώσιμο ή αυτόν να τον κοσμήσει. Έργο βλέπουμε όλοι μας π μιλάμε νομίζοντας πως κάνουμε κάτι πέρα από αυτό που κάνουμε. Έργο όμως κάνει κ ένα φυτό. Ανάλογα την κάθε τάξη υπάρχει τάξη. Ενίοτε πρέπει να είμαστε αυτιστικοί γ να παράγουμε ιδιαίτερο έργο. Να μην ανήκουμε σε τάξη. Κι οι αυτιστικοί χρειάζονται δάσκαλο. Κάποιοι είναι δάσκαλοι του εαυτού τους.

Ο δεσμός είναι απλά σχέση ετεροτήτων. Αν δεν είχε κάποιος δεσμό δε μπορεί να μιλάει. Κάποιες φορές ο δεσμός μεταβιβάζεται μερικώς, άλλες πάλι όχι.  Δεν ξέρω αν η συνέχεια-μεταβίβαση έργων είναι δεσμός. Ο δεσμός όπως λέει κι η λέξη είναι και δέσιμο. Κόμπος. Οι κόμποι ενίοτε λύνονται. Αρκεί καμιά φορά να τους θυμηθείς απλώς. Η συνέχεια υποδηλώνει μερική αλλαγή, αλλιώς είναι στάση. Στη συνέχεια δεν υπάρχει μόνο μεταβίβαση. Υπάρχει και μετάλλαξη. Εκεί που δεν υπάρχει αλλαγή όλα επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη φυλακίζει το χρόνο σε ένα αιώνιο παρόν. Και το αιώνιο σχετικό είναι. Είχα λίγο ελεύθερο χρόνο να σκοτώσω σήμερα. 

1 σχόλια