Καθώς είναι έτσι κι αλλιώς προσποιητό να μιλάει κανείς για κάτι χωρίς να θυμάται την πορεία μέσα απ' την οποία προήλθε αυτό, η όποια απόπειρα  να διασαφηνιστεί ο όρος της «μαρτυρίας» μονομιάς και χωρίς πολλούς τύπους γίνεται γνώρισμα της αφήγησης που ερευνά την πρώτη αρχή. Και καθώς περιπλέκονται οι εικόνες στο υφαντό της μνήμης που αφηγείται, οι ιστορίες της δεμένες με νήματα οδηγούν όλο και πιο πίσω σε άλλες ιστορίες που προηγήθηκαν.  Και αυτές οδηγούν σε άλλες με τις διασυνδέσεις να χάνονται κάπου στο διαφορετικό και στο απροσδιόριστο, πέρα από τα όρια της όποιας αυτοαναφορικότητας του αφηγητή και της ιστορίας του. Πέρα από κάποια πρώτη στιγμή ή κάποιο τόπο που ξεκινά η ιστορία του ή η όποια ιστορία. Δεν υπάρχει αρχή.

Καθώς είναι προσποιητό να μιλάει κανείς για κάτι χωρίς να προσπαθεί να του δώσει ένα νόημα, η όποια απόπειρα να διασαφηνιστεί ο όρος της «μαρτυρίας» μονομιάς και χωρίς πολλούς τύπους γίνεται γνώρισμα της αφήγησης που ψάχνει τέλος. Και καθώς περιπλέκονται τα σημαίνοντα με τα σημαινόμενα οι μικρές αφηγήσεις οδηγούν σε μεγαλύτερες και η προσπάθεια να οριοθετηθεί το γεγονός της άφιξης του πέρατος και εκείνου που καταφτάνει σε αυτό γίνεται αδύνατη. Τα γεγονότα όλο κι έρχονται πιο πρόωρα στις ερμηνείες που σκεπάζουν τις ίδιες τις παρουσιάσεις. Το τέλος δεν έχει τέλος.

Ότι έχει αρχή έχει και τέλος.  Αν ο Οδυσσέας ήξερε πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στην ιστορία του ίσως να έκανε τα πάντα εντελώς διαφορετικά. Ίσως έτσι να είχε παραμείνει αόρατος και αφανής. Ο κανένας. Δεν είναι όμως ο κανένας. Είναι η Οδύσσεια. Η ανυποχώρητη υπεράσπιση της μαρτυρίας αυτής έγινε ένα πλήθος συνηγοριών για τον μάρτυρα. Αφού ο Οδυσσέας είναι ο Οδυσσέας και για κάποιο λόγο βρέθηκε εκεί που βρέθηκε τότε όλα κατά κάποιο τρόπο συνδέονται. Η αρχή και το τέλος της ιστορίας αυτής έγινε ένας συνδυασμός των πάντων με τον Οδυσσέα στη μέση.

Με αφορμή την αρχή και το τέλος που δεν έχουν αρχή και τέλος αρθρώνεται έτσι χωρίς αντίφαση η ουσιαστική απροσδιοριστία του περάσματος του μάρτυρα.