Το παρελθόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μία διαδοχή προβλημάτων όπου οι άνθρωποι πληγώνουν ο ένας τον άλλον ή τον εαυτό τους. Μπορεί να λέμε ότι είναι από παρόρμηση, εγωισμό, ματαιοδοξία, ακόμη και τρέλα. Υποθέτω η ιδέα είναι ότι αν ονομάσει κανείς ένα πράγμα μπορεί να το κατανοήσει και χειρότερα να το ελέγξει. Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν μπορούν να ονοματιστούν, κατανοηθούν ή ελεγχθούν. Το να θέλει κανείς να ελέγξει οτιδήποτε άλλωστε θα έπρεπε σε έναν πολιτισμένο κόσμο να χρήζει ψυχοπαθολογικής μελέτης. Κι όμως ιστορικά αυτό που συμβαίνει είναι ένας συνεχής λογοκρατικός διαπληκτισμός για το ποιανού το δίκαιο ή εξουσία θα υπερισχύσει.

Στη Γένεση(την οποία εμείς γράψαμε) θεσμίζεται η αρχή του παρελθόντος όπου ο θεός μας δημιουργεί. Και μας παραχωρεί την εξουσία να κυριαρχήσουμε επί της κτίσης με το να δώσουμε όνομα σε κάθε ζωντανή ύπαρξη. Η κατανομή ονομάτων έτσι δημιουργεί ένα «κόσμο» κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση αυτού που ονοματίζει. Είναι πράξη μεταφοράς και καθρεφτίσματος.  Αυτός που ονοματίζει νομίζει έτσι πως ελέγχει.  Για σκεφτείτε όμως τούτο: Αν ότι είναι υπό έλεγχο είναι ανελεύθερο και νεκρό, ο άνθρωπος είναι από την πολύ αρχή κιόλας νεκρός(ο θεός τον βάφτισε) και από εκεί κι έπειτα κατά συρροήν δολοφόνος. Με την ιδεοληψία να θέλει να προβάλει παντού τον εαυτό του, έχει καταφέρει ουσιαστικά να κηρύξει στον ίδιο ένα πόλεμο σημασιών που τον αποξενώνει από τη ζωή.

Το ότι ο γλώσσα είναι δύναμη, έχει καταλήξει ένα φαύλο ιστορικό ντε φάκτο. Όσο αποτελεί όργανο κυριαρχίας δίνει μεγαλύτερη αξία στο πως λέγονται τα πράγματα από τί πραγματικά είναι. Η απόσταση αυτή δημιουργεί  τα προβλήματα. Ο λόγος στην πραγματικότητα δε συναρμόζει ο ίδιος τον κόσμο. Ούτε είναι ο κόσμος. Ότι ξεκινά με τέτοιο αξίωμα είναι παραλογισμός. Ο λόγος συνήθως δεν είναι παρά ένα παρδαλό είδωλο, ένα σκαρίφημα που χώρεσε όσες περισσότερες ατέλειες μπορούσε. Ούτε το ικανότερο μέσο είναι και πολύ συχνά ούτε το πιο ευχάριστο. Η πραγματική πραγματικότητα υπάρχει• αλλά υπάρχει λίγο πριν ονοματιστεί. Κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το μεγάλο οντολογικό ζήτημα της κατανόησης της ύπαρξης χωρίς ερμηνεία.

Η παραδοσιακή έως τώρα οντολογία του πέρατος και της καθοριστικότητας είναι ακατάλληλη να σκεφτεί το αέναα έτερο. Περιορίζει και περιχαρακώνει τον κόσμο λες και είναι στιγμιότυπο της συνείδησης, ενώ αυτή είναι εμβαπτισμένη σε αυτόν. Κοντολογίς, η αλήθεια και το ψέμα είναι αποκυήματα της συνείδησης στη μεγάλη θεωρία της πλάνης της ότι μπορεί διαβολικά να ελέγξει τον κόσμο.