Η εμμονή για ελέγχο και ο φόβος θανάτου
Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2015
Όταν επιχειρούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση του τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή με αφελές και εγωπαθή τρόπο, συνήθως η απάντηση έχει να κάνει με κάποιου είδους έλεγχο. Να φτιάξουμε φαγώσιμα που δε χαλάνε, σώματα που δεν αρρωσταίνουν, αστραπιαία μεταφορικά μέσα, να έχουμε άπειρη διαθέσιμη ενέργεια για να κάνουμε ότι θέλουμε. Η απάντηση μας αφορά την ύλη και το χρόνο σε υπερθετικό βαθμό. Αφορά δηλαδή το θάνατο. Όμως αν προσπεράσουμε τη ματαιοδοξία και την πλάνη να θέλει κανείς τον πλήρη έλεγχο παντού και δούμε το διαδικαστικό του πράγματος, σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε πως το να ελέγξει κανείς τα πάντα σημαίνει πως το μέλλον είναι απολύτως προβλέψιμο. Κι ένα απολύτως προβλέψιμο μέλλον είναι το παρελθόν, κι άρα είναι ήδη νεκρό.
Αν ο λόγος που θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα είναι για να αποφεύγουμε τις αναταραχές και τις δυσάρεστες εκπλήξεις, τότε αν όντως τα ελέγχαμε όλα(κάτι που φυσικά δε δύναται να καταφέρει καμία περατότητα) δε θα υπήρχαν προφανώς και οι ευχάριστες. Θα ήταν όλα ίδια, ομοιογενή και κενά. Αυτό που μας δείχνει αυτή η μικρή διερεύνηση είναι πως η εμμονή που αναπτύσσει συχνά η συνείδηση για δύναμη και έλεγχο την αποξενώνει από την ίδια τη ζωή και την εγκλωβίζει σε ένα σπιράλ επανάληψης του φόβου του θανάτου. Κατά συνέπεια δε θέλουμε να μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, ούτε θέλουμε να θέλουμε να τα έχουμε όλα. Τί όμως είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε στη ζωή; Σε αυτό ο πιο πολύς κόσμος δε δίνει απάντηση γιατί δε το έχει σκεφτεί. Προτιμά να φαντασιώνεται τα άπειρα διαθέσιμα και την αιώνια ευχαρίστηση αλλά δεν έχει σκεφτεί τί να κάνει με αυτά που του έχουν δοθεί.
Αν δει κανείς ιστορικά όλη τη μεταφυσική και φιλοσοφική ανησυχία θα παρατηρήσει πως διαπνέεται από αυτήν την εμμονή που αναφέραμε: Να φτιάξουμε το τέλειο σώμα, να φτιάξουμε τον αθάνατο άνθρωπο, να φτιάξουμε τον παράδεισο όπου όλα θα είναι ευχάριστα. Πρέπει επιτέλους να αναγνώσουμε την ιστορία και τους εαυτούς μας με ψυχαναλυτική σκοπιά. Είναι κρίμα που ακόμα ο κόσμος συνεχίζει να διαβάζει βιβλία για αυτά και συνεχίζει να ταΐζει αυτό το αχόρταγο θηρίο της ματαιοδοξίας, που τον καθιστά ουσιαστικά νεκρό να ζει τη μη-ζωή του με ελπίδα μία ψευδαίσθηση ζωής που δε του αναλογεί.
1 σχόλια
Είμαστε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία , σκέφτομαι εδώ και καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική εποχή.
Συντηρώ.
Να ψάξω να βρω την ετοιμολογία , να ξαναβρώ την σημασία της λέξης.
Προσπαθώντας να κάνω αναγωγές μέχρι να βρω το λεξικό , για να καταλάβω κάτι που θα μου δικαιολογούσε αυτήν την σκέψη , θυμήθηκα το ψυγείο. Και όλα βρήκαν μια θέση στο κεφάλι μου.
Η Συντήρηση είναι αυτή που φυλάμε τα τρόφιμα, εκεί που όλα διατηρούνται και αργεί η σήψη. Κόντρα στην φύση , εξυπηρετώντας της ανάγκες μιας φυσικής ζωής.
Να φυλάξεις την ντομάτα να μη σαπίσει στην ώρα της , να διατηρήσεις το φρέσκο γλυκό και για αύριο και να είναι όλα λίγο δροσερά. Σκέψεις πολλές : τι μας φοβίζει στην σήψη; Η όψη ,η μυρωδιά , η γεύση , ή η σκέψη (που κρύβει αναπόφευκτα και μια ταύτιση). Στην πορεία προκύπτει η έννοια του φρέσκου. Η φρεσκάδα , ή καλύτερα η διατήρηση της φρεσκάδας, πράγμα οξύμωρο. Και πάρε χρόνο να σκεφτείς πόσες δικαιολογίες έχεις κάτσει να βρεις για να εξηγήσεις την ανάγκη σου για «φρεσκάδα» , από κρέμες, ρούχα και ότι σου ρθει στο μυαλό . Τι φοβόμαστε τελικά; Να αποδεχτούμε αυτό που έρχεται και τι μπορεί να μας γεννήσει; Όσο καιρό και αν είναι στην ψύξη η μυρωδιά και η γεύση ενός φρέσκου ψαριού δεν θα είναι ποτέ η ίδια.
Συντηρούμαστε και συντηρούμε καταστάσεις στην δροσιά του κλιματιστικού. Εκεί και η οικογένεια με τα κυριακάτικα τραπέζια ρυθμισμένα στους 3 βαθμούς , ίσα ίσα να κρατήσουμε για όσο θα είμαστε μαζί. Σε αυτήν την τήρηση και η διάθεση και η σκέψη και η σχέση με το μέσα και το έξω . Σε συγκεκριμένο περιβάλλον , με συγκεκριμένο χρώμα και συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Έτσι ξαφνικά , κάτι λήγει πριν καν το πάρεις χαμπάρι ,επειδή αναγράφεται. Πριν καν καταλάβεις ότι μεταλλάσσεται.
Και δώσε σκέψη και στις μειονότητες , που οι κοινωνίες, οι βαθιά συντηρητικές τις βαφτίσανε χρήσιμες με έναν τρόπο για να τις ελέγξουν , να της συντηρήσουν , μην σαπίσουν και ξεσηκωθεί ή επηρεαστεί ο περίγυρος. Το χρήσιμος σε μια καπιταλιστική κοινωνία , με την έννοια του παραγωγικός.
Ας παράγει κάτι και ας συντηρηθεί.
Ούτε καν λόγος για ικανότητα , δυνατότητα και επί της ουσίας ελευθερία. Και εκεί με σιγουριά το λέω, η παραγωγικότητα έχει ημερομηνία λήξης.
Με αυτήν την έννοια συντηρούμε και συντηρούμαστε σε μια συγκεκριμένη θερμοκρασία , με ορισμένους χρόνους ,σε συγκεκριμένους χώρους. Για πόσα ακόμα αναρωτιέμαι. Και η μούχλα που γεννά η συντήρηση είναι αναπόφευκτη. Και στα ψυγεία πού σκουλήκια και λοιπά ζωύφια να αποικοδομήσουν , εποικοδομητικά την σήψη; Γιατί όσο και αν παλεύεις δεν την αποφεύγεις. Κλεισμένοι στα στενά όρια της συντήρησης , μοιάζει θάλαμος αερίων , και αυτό το τέλος φαίνεται τρομαχτικό. Λίγο οξυγόνο θα μας έσωζε , και ας δημιουργήσει και οξειδώσεις , θα ναι τροφή για κάτι άλλο. Η απομόνωση της συντήρησης δεν βγάζει πουθενά.
Τώρα άλλη λύση είναι μετάλλαξη όχι προς το γήρας , η φυσική μετάλλαξη, αλλά προς την γέννηση- και εδώ κόντρα στην φύση. Μεταλλαγμένοι για να αντέξουμε σε μια συντηρητική κοινωνία… περίεργη σκέψη.
Και είναι πολλά πράγματα γύρω μας μεταλλαγμένα που το προσπαθούν.
Μέσα λοιπόν στην συντήρηση , ας παρατηρήσουμε για λίγο ο ένας τον άλλον, και ποιος ξέρει μπορεί να υπερτερήσει μια δύναμη που θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα αυτής της κοινωνίας.