Αν δε φορούσαμε τις παρωπίδες της όποιας θρησκευτικής/θεουργικής ταυτότητας θα μπορούσαμε εύκολα να δούμε πως η μεταμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης μέσω προσευχών, διαλογισμών, γιόγκα, μυστηριακών εντυπώσεων, εκκλησιασμών, βαπτίσεων, ιεροτελεστιών και λοιπών βουντού έχει κατά πολλούς τρόπους παρερμηνευθεί.  Όσο λειτουργούμε υπό όρους μίας χωριστικής συσχέτισης με τα πράγματα του στυλ εγώ ο τάδε, χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο, θυσιάζοντας κάτι, ταπεινώνοντας τον εαυτό μου, ομφαλοσκοπώντας προσευχόμενος και κάνοντας 17 ώρες γιόγκα, θα ανέλθω, θα φωτιστώ, θα νιώσω καλύτερα, ακολουθώ το μόνο σωστό δρόμο κλπ  βρισκόμαστε σε μία συνεχή κατάσταση πνευματικής φαυλοκρατίας, ξοδέματος και λογοκρατικού διαγωνισμού όπου βάζουμε σε μάχη τις μεθόδους ή τους γκουρού μας για το ποιος τα λέει καλύτερα ή ποιος θυσιάστηκε περισσότερο ή ποιος έχει γίνει ο καλλίτερος δούλος κάποιου κυρίου.

Ο Βούδας μου είναι καλλίτερος από το γιόγκι σου, ο Χριστός μου καλλίτερος από το Προφήτη σου. Εγώ αγαπάω αληθινότερα, είμαι πιο γενναιόδωρος, είμαι ταπεινότερος, τα λέω καλλίτερα, έχω μεγαλύτερη επίγνωση του εαυτού, η  αλήθεια μου είναι η σωστότερη αλήθεια, μετανιώνω περισσότερο για τις αμαρτίες, είμαι καλλίτερος άνθρωπος.  Όλα αυτά είναι μέρος του συμπλέγματος να θέλουμε να λογοδοτούν για μας άλλοι, να θέλουμε να αποδώσουμε τα πάντα σε μία πεποίθηση ή ένα θεό, να θέλουμε να νιώσουμε ασφαλείς για την αποτυχία μας. Να μη θέλουμε να αναλάβουμε κάποια ευθύνη. Να θέλουμε να ξεχρεώσουμε τη ζωή με μια συνταγή. Όμως η ζωή δε ξεχρεώνεται με λιτανείες και επιτάφιους. Ισα ίσα έτσι ξεπουλιέται. Βλέπετε δεν υπάρχει καλλίτερος και χειρότερος, δεν υπάρχει αληθινότερος και πιο ψεύτικος, δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θα στηρίξουμε έναν ακλόνητο ορθολογισμό ή μία ακλόνητη πίστη ώστε να τονώσουμε κατά βάθος το εγώ μας. Υπάρχουμε εμείς κι εμείς τυχαίνει να είμαστε μεταξύ μας μέσα σε αυτό το αίνιγμα της ζωής. 

Εμείς είμαστε που ανθρωποκεντρικά διαμορφώνουμε ηθικές, βάζουμε κανόνες ανάμεσα μας, γράφουμε σύμβολα για να συνεννοηθούμε, κανονικοποιούμε τις σχέσεις μας. Δεν υπάρχει κάποιος σωστός δρόμος προς το φωτισμό. Ο «φωτισμός» είναι μέρος της αεί διαδικασίας της ζωής να προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό της. Προσβάλουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και αυτή την ίδια αν πιστεύουμε κάτι αντίθετο. Για να ιδρύσουμε ως ανθρώπινο γένος μία ιεραρχία γνώσης που επιβεβαιώνει τους περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης και τερματίζει την έπαρση της παραίσθησης να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος την ιδιοσυγκρασία του και τη φύση του ως κάτι άλλο από αυτό που είναι, οφείλουμε να δεχτούμε ως μόνα σταθερά σημεία την περατότητα μας(δεν είμαστε ούτε αναλλοίωτοι ούτε τα πάντα) και την ανάγκη μας να ερευνούμε τον εαυτό. Αυτά είναι τα μόνα σταθερά σημεία προς την αυτογνωσία. Κι ίσως για το δεύτερο δε μπορούμε να είμαστε και τόσο σίγουροι.