Σκέφτομαι άρα ονειρεύομαι

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2016

Το να προσπερνάμε το καρτεσιανό cogito -το συλλογισμό «σκέπτομαι άρα υπάρχω»- σα μια ντε φάκτο βεβαιότητα του δυτικού νοείν χωρίς να μας προβληματίζει ποτέ, είναι  ενδεικτικό σημείο της λανθάνουσας αντίληψης μας. Για ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου του ο πολύς κόσμος μπορεί να αισθάνεται κρύο εκεί που κάνει ζέστη, να αισθάνεται φόβο ενώ είναι ασφαλής στο παρόν, να περιφέρεται στις σκέψεις του βάζοντας το σώμα του να αντιδράει σε καταστάσεις που δημιουργεί η φαντασία του.  Να ζει κοντολογίς μέσα στο μυαλό του. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά του σκέφτομαι και του είμαι. «Θέλω εκείνο, θέλω το άλλο, θέλω να γίνω έτσι, θέλω ο κόσμος να' ταν αλλιώς.»

Το είμαι είναι απλά το υπάρχω. Αν δεν υπάρχω και βρίσκομαι μέσα στις σκέψεις μου ή συνεχώς τις τακτοποιώ, ζω μία κατάσταση όπου η προσοχή είναι απορροφημένη από τη δραστηριότητα του νου η οποία γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα ενώ δεν είναι. Βλέπω και ζω σε ένα όνειρο αντί να ζω και να βλέπω το παρόν. Τουτέστιν το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» είναι σε πλήθος περιπτώσεων ένας μεγάλος ονειρικός παροξυσμός. Ένας ονειρικός αφορισμός. Δε μπορεί να υπάρξει καμία ουσιαστική πραγμάτωση αν δεν είμαι. Αν δεν προσπαθώ να υπάρχω. Να υπάρχω απλώς  ... και απλώς να υπάρχω. Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια του ονείρου, του ματαιόδοξου μυαλού, και της εγγενούς αντίφασης της προσοχής που γεννά πραγματικότητες. 

Αυτό το τελευταίο είναι το παράδοξο της ζωής και της συνείδησης που προσπαθεί να εποπτεύσει τα πάντα και τον εαυτό. (Κάτι που προφανώς δε γίνεται.) Το να αναρωτιέται το λοιπόν ο παρατηρητής για το πώς με το να κάθεται κάπου θα τον βοηθήσει να γίνει το καλύτερο άτομο που μπορεί, είναι σημάδι του ονείρου του μυαλού που ψάχνει για εξηγήσεις. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εξηγήσεις.  Κι αν υπήρχαν δε θα τις χωρούσε κανένα μυαλό αφού θα χρειαζόντουσαν και άλλες τόσες φαύλες επεξηγήσεις. Βλέπετε το ανθρώπινο μυαλό διεγείρεται με επιμονή, ψάχνοντας για νόημα. Αναζητά κι αναζητά και δε βρίσκει τίποτε άλλο παρά μόνο την αντίφαση και την ανοησία. Φτιάχνει συνέχεια το όνειρο και το ξαναγκρεμίζει. Αυτός είναι ο ρόλος του και μόνο αυτό μπορεί να κάνει. 

Με δύο λόγια δε γίνονται και τα δύο: Ή σκέφτομαι ή είμαι. Άλλωστε δε μπορώ να είμαι ή να γίνω κάτι πέρα από αυτό που είμαι. Όσο και να το σκέφτομαι.

2 σχόλια

  1. Καλη χρονιά Πυλωρέ!
    Τι εννοείς με το "είμαι";Επίσης πώς αποκτά κανείς συνείδηση του είναι του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. στριφογύρναγε στο μυαλό μου αυτό το σαιξπηρικό "to be" που μεταφράζεται παθαίνω, ζω, είμαι(και προφανώς όχι σκέφτομαι).
      Καλώς την. καλή χρονιά
      Όσον αφορά το δεύτερο δε νομίζω πως είναι κάτι τέτοιο εφικτό χωρίς μια καλή δόση ψευδαίσθησης. Δε μιλάμε ποτέ δηλαδή γ συνείδηση αλλά γ βαθμό τέτοιας. Κ αυτός σχεσιακός. Δεν υπάρχουν απόλυτα μέτρα, η απροσδιοριστία είναι εγγενές (και συγχρόνως δημιουργικό) χαρακτηριστικό του «είναι». Αν από τη μια μεριά λοιπόν πούμε πως στο παράδοξο της ζωής η ύψιστη μορφή αυτογνωσίας προκύπτει όταν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στη θέση της επίγνωσης και όχι των βιωμάτων ή των σκέψεων καταλήγουμε από την άλλη στο εξής παράδοξο: Αν δεν υπάρχει ταυτότητα με κάτι τότε τί υπάρχει; Τι είναι ο παρατηρητής αν δε ταυτίζεται με τίποτε; Σαφώς και τίποτε. Άρα το μυστικό είναι ότι η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να αποκρύπτει πολλά από τα πρόσωπα της από τον ίδιο τον εαυτό της. Χρειάζεται δηλαδή και όνειρο. Χρειάζεται και ψευδαίσθηση. Αυτό είναι το περιεχόμενο.

      Διαγραφή