Μια μέρα η ανθρωπότητα θα νικήσει όλες τις αρρώστιες, θα κατακτήσει τη γήρανση κι έπειτα θα αποχωριστεί τα σάρκινα ιμάτια της γενόμενη καθαρή ενέργεια. Μη όντας δεμένη πλέον στο χώρο θα διασκορπίζεται μέσα στον κόσμο με ταχύτητες φωτός. Θα συνεχίσει να πειραματίζεται και να στοχάζεται ψάχνοντας να καθορίσει τα όρια της γνώσης. Σε κάποιο σημείο θα κινηθεί με ταχύτητες μεγαλύτερες της διαστολής του σύμπαντος, ο χρόνος δε θα έχει και τόση σημασία, τίποτε δε θα μείνει να εξερευνηθεί. Οι ανακαλύψεις θα τελειώσουν, δε θα υπάρχει καμία συγκίνηση, η ελπίδα δε θα έχει κανένα νόημα, η τέχνη κανένα σκοπό, η ζωή καμία δόση αποκορύφωσης. Δε θα υπάρχει καμία στιγμή υπερβατικότητας. Το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε θα είναι να ανακυκλώνουμε ξανά και ξανά το υπάρχον σύμπαν.

Έχοντας κατακτήσει το θάνατο μας αλλά όχι αυτόν του σύμπαντος θα εισέλθουμε σε ένα σπιράλ εξέλιξης όπου όλα θα είναι βαρετά και επαναλαμβανόμενα και θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια νυσταλέα τροχιά προς τη λήθη. Έτσι θα αποφασίσουμε ότι το μόνο που μας μένει είναι να γίνουμε εμείς δημιουργοί και να δημιουργήσουμε εμείς νέα ύλη και νέα ενέργεια και νέα σύμπαντα. Θα το καταφέρουμε και αυτό, αφού θα βρούμε εκείνο το οριακό κατώφλι από το οποίο και πάνω η σύντηξη υποατομικών σωματιδίων προκαλεί big bangs και γέννες ενέργειας, και σταδιακά θα διασκορπιστούμε πλέον σε ένα και δύο και διαδοχικά σε άπειρα σύμπαντα. Στο τέλος όμως πάλι θα φτάσουμε ακριβώς στο σημείο εκείνο που ήμασταν, όπου όλα θα είναι γνωστά βαρετά και κενά.

Τότε είναι που θα αποφασίσουμε ότι το μόνο που μας μένει είναι να ανακυκλώσουμε τους εαυτούς μας, να επιλέξουμε δηλαδή το συνειδητό θάνατο, να αποσυντεθούμε τελείως. Στην πορεία όμως θα θυμηθούμε ότι το έχουμε ξανακάνει κι αυτό. Έτσι δε θα έχει μείνει τίποτε άλλο που μπορούμε να κάνουμε. Κάπου κει θα αναπολήσουμε μια μακρινή καλοκαιρινή παραλία, όπου με το απογευματινό θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπο αγναντεύαμε τον ήλιο πάνω από τoν ορίζοντα, μες την αφέλεια και τη ανοησία μας. Και τότε θα κάτσουμε να την ονειρευτούμε.