Η Βαβυλώνα πέφτει

Σάββατο, Απριλίου 09, 2016

Υπήρξε ποτέ άραγε πραγματικά αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινο υποκείμενο ή πρόκειται για ένα τελείως φανταστικό και ιδεολογικό κατασκεύασμα μιας αυτοθεωρητικής ονείρωξης της ιστορικής συνείδησης; Μήπως το «είναι» ως «πρόσωπο» ανθρώπινο και λογικό ή στο τέλος «Ανθρώπινα» λογικό είναι μια φαντασιοπληξία του νου, μία αιωνίως επιζητούμενη ουτοπία, μία χίμαιρα; 

Αν μπορούσαμε ποτέ να μιλήσουμε απόλυτα για τη ζωή αυτή καθεαυτή ως Λόγο τότε προφανώς θα μπορούσαμε να κάνουμε και την εξής σοκαριστική παραδοχή:  Όλοι οι μηρυκασμοί του δυτικού νοείν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Καρτέσιο και τον Βιτγκενστάιν όσον αφορά την θετικιστική ροπή του ανθρώπινου υποκειμένου προς την παραδοχή ή καλλίτερα αποδοχή του νοήματος του κόσμου ως κάποια λογική κατασκευή αληθεύουν ταυτοχρόνως και συνεπώς όλοι έχουν δίκιο και λένε το ίδιο πράγμα. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Το θέμα είναι πως η όποια δυτικόστροφη «λογική» θεώρηση κατά βάθος δε μπορεί να εμφανίσει συνέπεια  ούτε όσον αφορά τον εαυτό της για τον πολύ απλό λόγο ότι ξεκινά από την κοσμοθεωρητική βάση που διακρίνει το υποκείμενο από το αντικείμενο. Προτάσσει δηλαδή τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου. Τουτέστιν εξ’ απαρχής εισάγει το σφάλμα μιας υποτίθεται άρχουσας συνείδησης που πιστεύει πως η αλήθεια μπορεί να αποδειχτεί «λογικά» και άρα ο κόσμος μπορεί να εξηγηθεί. Το μόνο που καταφέρνει ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι να αντιστρέφει την πραγματικότητα του γεγονότος ότι ο κόσμος δε μπορεί να εξηγηθεί εκ των υστέρων, ούτε και η αλήθεια.   Ο πραγματικός Λόγος αν δεν συμβαίνει αυτοστιγμεί αλλά δίνει (όπως πιστεύει η «κοινή λογική») νόημα σε κάτι που ήδη έγινε, είναι απλά μία ψυχο-ιδεολογική προβολή. Απόνερα του γεγονότος. Αυτισμός.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όλη η κυρίαρχη ιστορική σκέψη λειτουργεί επί τη βάσει της ασύμμετρης διάκρισης του υποκειμένου από το αντικείμενο, του ανθρώπου από τη φύση, του παρατηρητή από τον κόσμο. Αυτό το απλό δεν έχει γίνει ακόμη κτήμα της συνείδησης. Υπό το πρίσμα λοιπόν που ερευνούμε σε αυτό το σύντομο σημείωμα, όλη η ιστορία είναι μία ψυχο-ιδεολογική προβολή της συνείδησης, μία Βαβέλ ιδεολογικών παρακρούσεων. Ένα τρελοκομείο που καλλιεργεί μπουλουκηδόν τη φαντασιακή αυτό-πραγμάτωση κάποιου συνειδησιακού βάθρου. Ένα συνονθύλευμα φαντασιών όπου αυτός που τυχαίνει να βαστά την κυριαρχία μέσα στον ωκεανό ιδεοληψιών αναλαμβάνει να δώσει συνέχεια στη μεγάλη αυταπάτη πως η συνείδηση μπορεί να  καθορίσει τον εαυτό και τον κόσμο σαν να μην είναι μέρος του.

Αν το είναι έχει πρόσωπο (που έχει άπειρα) σίγουρα δεν είναι μόνον ανθρώπινο, για να είμαστε επιεικείς. Όχι τουλάχιστον με την έννοια που ο άνθρωπος φαντάζεται ιστορικά να ολοκληρώνει τον κόσμο. Το μόνο νομοτελειακό τέλος – νόημα στη περίπτωση του θα είναι το πέρας του κραυγαλέου «μη υποκειμενικού» υποκειμενισμού της «αντικειμενικής» του λογοκρατίας. Το τέρμα του μικρού προσωπικού του τίποτε και της παραφρενικής του ιστορικής Βαβυλώνας.

0 σχόλια