Ίσως το ερώτημα τελικά δεν είναι το πώς η αυτοσυνειδητοποίηση της συνειδησιακής διαλεκτικής …μπορεί να συνταιριάσει …την πορεία αυτονόμησης της ιδίας (ακόμη και κόντρα στον πρότερο εαυτό, το συγγενικό και την κοινή γνώμη) με την ανάγκη ολιστικής θεώρησης. Ίσως δεν είναι το πώς θα ορίσει ταυτόχρονους όρους εισόδου και εξόδου από και προς το συλλογικό … ώστε να μη βιάζει εαυτόν και σύνολο… Ούτε πού θα βάλει τα διάφορα όρια ψυχώσεων, νευρώσεων, αυταπατών και ψυχολογιών… Διότι ακόμη κι αν η επανάσταση της αυτοσυνειδητοποίησης αναφέρεται σε φαντασιακούς δημιουργικούς άξονες … δλδ στη γέννα του έτερου από το ίδιο … δεν παύει η όποια πνευματική δημιουργική διαδικασία …όσο πολύπλοκη κι αν είναι… να αναφέρεται (εξ ορισμού) σε κάποιο ή κάποια στιβαδωτά και βαθμωτά τέλη και πέρατα… Ιδιοτελή καθόλα ελεώ πεπερασμένης αφετηρίας ή θεώρησης αν προτιμάτε… και άρα εν τέλει … (επιεικώς) φαύλα λόγω ασυνείδητης αδράνειας…. Και αυτό γιατί ποτέ δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στο αν και πότε κάποιος έχει γεννήσει το πνεύμα του. Ή ποιός συμμετέχει λίγο στο όνειρο και ποιός πολύ. Η αν κοιμάσαι ή είσαι ξύπνιος. Ακόμη και η αναστοχαστική υπαγόρευση μίας ολιστικής προσέγγισης της ίδιας της πνευματικής οντογένεσης … αποτελεί διάκριση, αφού εισάγει σφάλμα εν τη γενέσει της ανάλογο της απόστασης μεταξύ θεωρίας-πράξης, εξουσίας-εξουσιαζόμενου κοκ

Ίσως το ερώτημα να είναι κατ’ αρχήν προσωπικό.

Ή για να το θέσω αλλιώς. Θα μπορούσε να μην είναι;