Αν ήταν να λήξω εδώ και τώρα,

δε θα μ’ ένοιαζε στα αλήθεια τι θα απογίνω.

Αν ήταν όμως ποτέ γραφτό να επιστρέψω,

οδηγούμενος από κάποια κρύφια φλόγα

που έχυσε στις φλέβες μου το χάος,

ξεγλιστρώντας από τα κατάστιχα του θανάτου

κι από κάποια σύγχυση της μοίρας,

έχοντας περιμένει χίλια χρόνια ή και περισσότερα,

δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάμω

παρά αυτά που ήδη έκανα.

Ξέρω είναι ο καιρός μου να περιμένω,

αμπαρωμένος στο λαγούμι μου,

αλυσοδεμένος στην πέτρα από ανάγκη.

Σαν όμως τελέψει το περίμενέ μου,

γιατί ότι έχει αρχή κάποτε τελειώνει,

θα πω μια προσευχή δίχως λέξη καμιά,

θα στήσω το χορό ξυπόλυτος

και θα βαδίσω μέσα στους κυκλώνες της φωτιάς,

πυροβατώντας στους ρυθμούς κύκνειου άσματος,

στα όρια του μηδενός,

πιστός του άηχου στίχου εκείνου που καίει όλα τα μεγάλα βασίλεια,

κάθε Ρώμη και ψέμα,

και τη νύχτα σας κυνηγάει στα όνειρά σας.

Τώρα το σώμα μου βαρύ κι αδύναμο,

στην πλάτη μου φορτωμένη λάβα,

στην καρδιά η αιώνια φλόγα

που πριν ξεκινήσει να καίει έκαιγε κιόλας.

Μα αν είναι ποτέ γραφτό να σηκωθώ,

χωρίς φτερά  θα πετάξω,

θα ακολουθήσω τα ίχνη μου

προς στο σπίτι του άστεγου κόσμου

και θα του βάλω ξανά φωτιά.

Δεν έχω φτάσει, αλλά είμαι ήδη εκεί.

Πού να’  ναι η θάλασσα τώρα,

τώρα που ο πόθος με καίει να ξεπλύνει την ψυχή μου.

Πού είναι τα τεράστια κύματα,

πού η ατέλειωτη βροχή τώρα που η γη κλαίει μέσα μου,

τώρα που τα κόκαλα μου βρυχώνται σαν ηφαίστεια

και φτύνουν φλόγες σα δράκοι σε πόλεμο.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να περιμένω ή πουθενά να πάω,

κι αν μέλει να τελέψει το περίμενέ μου,

που κάνει τα πόδια μου ασήκωτα και μου κόβει την ανάσα,

θα στριφογυρίσω και θα στριφογυρίσω,

θα ανάψω μια μεγάλη φλόγα,

θα κάνω το μεγάλο άλμα μέσα στην άβυσσο

και θα της βάλω φωτιά.