Περί της του εαυτού αγάπης

Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2017

Περίεργο πράγμα η νευρο-χημεία του σώματος. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μπορούν να εμφανιστούν χημικά στο σώμα, είτε ως οριακά συναισθήματα αναπόλησης, είτε ως έπαρση ή επιθυμία, και να το οδηγήσουν σε μία φαυλότητα που το εξαντλεί. Όλα έχουν να κάνουν με την περιπλάνηση της συνείδησης στο χώρο της φαντασίας και το φόβο ότι θα χάσει τον έλεγχο ή με το φόβο θανάτου (το ίδιο και το αυτό). Φτιάχνει συνήθως το δικό της όνειρο, ένα όνειρο που την κρατά φυλακισμένη. 

Το ακόμη πιο περίεργο κατ’ αρχήν, αλλά πιότερο πραγματικό, είναι ότι όσο το άτομο αφήνει πίσω όλα εκείνα τα φοβισμένα κομμάτια του που του λένε πως πρέπει να είναι τα πράγματα ή ο ίδιος, αποκτά σιγά σιγά μεγαλύτερο έλεγχο του σώματος. Όσο αφήνει πίσω τους φόβους και αποκτά επίγνωση των φανταστικών αυτό-προβολών του, κατ’ ουσίαν της φαντασιόπληκτης περίπλανησης του νου μεταξύ φόβων και  επιθυμιών, ρίχνει το φως της επίγνωσης σε όλο αυτό που καταλήγει να είναι ένα κουβάρι σκέψεων, το οποίο καταλαβαίνει ότι δεν είναι ο εαυτός. Συνειδητοποιεί πως  δεν ήταν και δεν είναι οι σκέψεις του αλλά αυτός που τις κοιτά.

Η συνειδητοποίηση αυτή, ότι δεν είναι το υποκείμενο οι σκέψεις του, είναι ένα σοκ που μπορεί να φέρει στεναχώρια, μέχρι και κατάθλιψη. Είναι δύσκολο για το μικρό πληγωμένο εγώ που έχει ταυτιστεί για χρόνια ολόκληρα με τις σκέψεις του να τις αφήσει και να κάνει αυτό που όλες οι εσωτερικές σχολές με τον έναν ή άλλο τρόπο αναφέρουν ως αποταύτιση.  Δεν είναι κακό να νιώσει κανείς χάλια όταν αφήνει μία ψεύτικη ταυτότητα πίσω του. Αντίθετα αυτό που πρέπει να κάνει είναι αγκαλιάσει τα συναισθήματα του και να δει τι έχουν να του πουν. Δεν μπορεί κανείς και τίποτε έξω από τον εαυτό να του φέρει σιγουριά και ασφάλεια. Η μόνη σιγουριά και ασφάλεια που μπορεί να βρει είναι στα χώματα της καρδιάς. Οτιδήποτε και να κυνηγά εκτός του, όνειρο ή επιθυμία, χρήμα, αγάπη, έρωτα και τα συναφή, δεν πρόκειται ποτέ να είναι σταθερά και ασφαλή. Κανένας τραπεζικός λογαριασμός και καμιά σχέση δεν είναι ασφαλή. 

Παρόλα αυτά ακόμη κι όταν πέσει το φως της επίγνωσης σε φόβους και ανασφάλειες που κρατούν την συνείδηση σε φανταστικό – ονειρικό κόσμο, και το σώμα στην υπάρχουσα νευρο-χημεία, υπάρχει ένας ολόκληρος εθισμός πάνω σε αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως περιορισμό απλά είμαστε εθισμένοι σε αυτούς. Οπότε συνεχίζουμε να το παίζουμε θύματα γιατί πήραμε αγάπη, συνεχίζουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας και τους άλλους γιατί εκβιάσαμε βολικά μία σχέση κοκ. Σε αυτό το στάδιο, άπαξ κι έχουν έρθει στο φως τα μεγαλύτερα κομμάτια αυτό-προβολών, πρέπει να παρθεί μια απόφαση για να αρθεί η φαυλότητα. Είτε επιλέγει κανείς να ακολουθεί και να ταυτίζεται με όλη αυτή την επανάληψη της ψεύτικης ταυτότητας που του φέρνει στεναχώρια, είτε επιλέγει από την άλλη μεριά την ελευθερία του να είναι ευθυγραμμισμένος με τον πιο αληθινό εαυτό του και κατ’ επέκταση με άτομα πιο αυθεντικά. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως έλκουμε άτομα που έχουν το ίδιο επίπεδο σχέσης με τον εαυτό τους όπως έχουμε εμείς με τον δικό μας. Για αυτό και ότι χρειαζόμαστε σε μία σχέση είναι αυτό που πρέπει να γίνουμε. Και για αυτό μπορεί κανείς να δεχτεί τόση αγάπη ερχόμενη από τα εκτός, όση είναι η αγάπη που δέχεται να δώσει στον εαυτό εντός. 

Και για να το δούμε και από άλλη μία πλευρά, για αυτό όταν δεν αγαπά κάποιος τον εαυτό και δεν αναγνωρίζει τις μικρές φωνές φόβου και φαντασίας που αρμενίζουν μέσα του, αν έρθει ένας άλλος και του δείξει αγάπη σε levels που δε γνωρίζει, το βρίσκει άκρως μα άκρως τρομαχτικό ή δε το καταλαβαίνει (συνήθως και τα δύο). Γιατί πολύ απλά είναι μεγαλύτερο από αυτό που έχει αφήσει τον εαυτό του να έχει σε σχέση με τον ίδιο. Και τί κάνει συνήθως; Το σαμποτάρει και γυρνά πίσω σε ανθρώπους που ταιριάζουν με το επίπεδο του φόβου που κουβαλά. Και σιγά σιγά γίνεται άνθρωπος που εξαρτιέται από τους άλλους και θέλει να τους έχει ευχαριστημένους. Και φυσικά έτσι ελκύει εκμετάλλευση, πληγές και ταλαιπώριες.

Και για να κλείσουμε κάπου εδώ το σημείωμα αυτό να πούμε και  κάτι τελευταίο. Όταν κάποιος έρχεται και θέλει να εξαρτηθεί από σένα και να σε ευχαριστήσει γιατί έχει μάθει με τέτοιο τρόπο να στήνει τις σχέσεις του, ή θέλει να είναι το θύμα, ο θύτης, η εξουσία, ο «φυσιολογικός» που θα σου πει πώς πρέπει ή δε πρέπει να είσαι, ο ελεγκτής, ο δικαστής, ο ταλαιπωρημένος, ο λάτρης σου ή αυτός που θα σε κάνει δάσκαλο ή θεό ή ακόμη και διάολό του (και τελειωμό δεν έχουν οι ταμπέλες) κι εσύ είσαι πρόσωπο χτισμένο στα χώματα της καρδιάς και στην ασφάλεια της … ε, τότε το αναγνωρίζεις όλο αυτό. Το βλέπεις.  Και το βλέπεις άνευ φίλτρων, παρερμηνειών ή παρεξηγήσεων.

0 σχόλια