Εισήλθε αργά στην Πορτάρα κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε. Όπως τότε πριν σπάσει το πιθάρι της Πανδώρας κι αρχίσουν να γλιστρούν οι λέξεις κι η ιστορία. Κάτω από το σκαλοπάτι ηχούσε σιγά σφιχτά ο σφυγμός των νεκρών. Μια σκιά αχνή εμφανίστηκε αντίκρυ με μια πένθιμη μάσκα σα φύλακας σε κατώφλι. Εδώ μένουν πίσω τα όνειρα  και τα υπόγεια σώματα. Εδώ αλλάζει το δέρμα κι οι μνήμες. Εδώ ανοίγουν του κόσμου τα αμπαρωμένα. 

Κίνησε προς τα μπρος αν και δεν υπήρχε μπρος ή πίσω. Τα βήματα έμοιαζαν ξυράφια που θέριζαν το σκοτάδι. Δεν έβλεπε τίποτε. Μάλλον δεν ήταν ακόμη αρκετά ευαίσθητος στα φώτα αυτού του κόσμου. Στο υπόβαθρο σαν ηχώ, φωνές από παλιά σκάρωναν στίχους και ψευδαισθήσεις του παρελθόντος έφτιαχναν λιμάνια λησμονιάς. Όμως πλέον δεν είχαν καμιά σημασία. Άρχισε να νιώθει λες κι έχει φτάσει στις εσχατιές εκείνες όπου συναντιούνται τα περιστέρια να πλέξουν τον αιώνα. Οι προσευχές του όλες έως τώρα φάνταξαν τιμήματα. Οι σκέψεις του φάνταξαν  παγίδα, διαόλου φαύλα ψέματα και κάλπικη ελπίδα. Αισθάνθηκε τις ευθείες των παράλληλων ονείρων, τον ατέρμονο βρόγχο των πάντων, τη μοναξιά του προσώπου που παίρνει την οδύσσεια επιστροφή για το εδώ και τώρα. 

Το πανόραμα τούτο είναι η πατρίδα. Τα χώματα αυτά εκτείνονται στους χρόνους και στις καρδιές όλων. Το πρόσωπο ενδύεται μορφές και ανεβοκαταβαίνει από εδώ ως το όνειρο του κάθε ταξιδιώτη. Εδώ συντελείται η επιστροφή των ποιητών και των προφητών. Εδώ γίνονται τα θαύματα που τρομάζουν. Εδώ χαράζουν οι ήλιοι. Απ’ εδώ ξεκινούν τα καράβια των τρελών που τις νύχτες φεύγουν σε κρυφή αποστολή να φτιάξουν κόσμους. Εδώ πλέκεται από το κενό το αιώνιο γίγνεσθαι που συνέχεια ρέει και συνέχεια ανανεώνεται. Εδώ στήνει γιορτή το σεργιάνι της ψυχής. Εδώ είναι η πηγή της στιγμής. 

«Μη σε μπερδεύει η κίνηση η όλη, δεν είμαστε σε κάποιο πυρήνα, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.» είπε μια φωνή στο μυαλό του, ενώ ο σιωπηλός παρατηρητής τον κοιτούσε στα μάτια. «Πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις τις μικρές και μεγάλες καθόδους και επιστροφές. Ανάλογα, οι σπείρες ή οι ευθείες αλλού, οδηγούν σε κύκλους αναφοράς. Στους σταυρούς και τις εσφαιρώσεις ψάξε τις πύλες που καταλήγουν περιφέρειες και κάθετες. Στα πέπλα αλλάζει η σύσταση των φώτων και των έργων. Πρέπει κάθε φορά να μιλάς σε αναφορά με τα σχετικά κέντρα. Όλα είναι σχετικά και όλα δουλεύουν σε σχέση με όλα. Αυτό είναι το  μυστικό λυσίματος του υφαντόκοσμου.»

Κάπου κει η μάσκα έπεσε αλλά όχι από κει που θα περίμενε. Ήταν αυτός που τη φορούσε. Η φιγούρα απέναντι τόσο κατάφωρα του έμοιαζε, που ένιωσε ενοχή για την έως τώρα στραβομάρα του. Άρχισε να βλέπει και να παρατηρεί τόσα πολλά που έπρεπε να κρατά τα μάτια του σχεδόν κλειστά. Τέτοια ήταν η ένταση των φώτων που στο τέλος δεν άντεξε. Μοιραία εντός ολίγου ένιωσε σαν να πέφτει σε μαύρη τρύπα ή  σαν ένας δράκος να τον καταβροχθίζει. Ήταν λες και ξαναμπήκε στη μήτρα της μάνας του ή σε κάποιο προστατευτικό κουκούλι. Άνοιξε τα μάτια του και βρέθηκε εκεί που εξ’ αρχής είχε καθίσει ως ένα κοσμογονικό αντίπολο ενός  ανώνυμου "silent watcher".